Ενας μαθητής στο Μαθράκι, ο γιός μου.

 Αν με ρωτούσαν πριν τέσσερις μήνες, δεν ήξερα ούτε που βρίσκεται, ούτε καν ότι υπάρχει αυτό το μικρό νησάκι δίπλα απ’ την Κέρκυρα, το μικρότερο των Διαποντίων νήσων.

Αν με ρωτούσαν πριν πολλά χρόνια ποιο θα ήταν το ιδανικό μέρος για να ζήσω και να μεγαλώσω τα παιδιά μου, θα απαντούσα “ένα μικρό νησάκι” και μετά θα γελούσα μια και δεν το θεωρούσα εφικτό.

Έχοντας μεγαλώσει δύο παιδιά μόνη και μεγαλώνοντας ένα τρίτο, αποφάσισα πως ήθελα μια πιο ήρεμη ζωή, πιο ποιοτική, μακρυά από τη βαβούρα της πόλης και τον υπερκαταναλωτισμό. 

Και αυτό που έψαχνα το βρήκα ψάχνοντας στο διαδίκτυο.

Μαθράκι. Τι όμορφο που φαινόταν στα διάφορα βίντεο που βρήκα. Έπρεπε να μάθω περισσότερα.

Τηλεφωνώ στο δήμο Κέρκυρας και ζητάω κάποιον υπεύθυνο στο νησί. Μου δίνουν το τηλέφωνο του προέδρου. “Γεια σας, ενδιαφέρομαι να έρθω να ζήσω στο νησί σας, μπορείτε να μου πείτε περισσότερα για τη ζωή εκεί;”

Κι έτσι άρχισαν όλα…ένα μήνα μετά μάζευα τα υπάρχοντα μου, το παιδί και το σκύλο μας και ξεκινούσαμε για το όμορφο αυτό μικρό νησί. Συναισθήματα; Απ’ τη μια ενθουσιασμός και χαρά, απ’ την άλλη φόβος για το άγνωστο.

Πώς θα μας δεχτούν; Θα τα καταφέρουμε; Κι αν δεν;

Σε όλη τη διαδρομή εγώ και ο 9χρονος γιος μου συζητάμε, ονειρευόμαστε. Λίγες ώρες μετά, επιβίβαση στο μικρό καράβι “Ευδοκία” και η καρδιά μας να χτυπάει όλο και πιο δυνατά.

Και ξαφνικά το βλέπουμε! Το Μαθράκι! Φτάσαμε! Ένα καταπράσινο τοπίο και μια καταγάλανη θάλασσα μας περιμένουν και ένα λιμανάκι με λίγο κόσμο. Βλέπουμε τον πρόεδρο, μας καλωσορίζει και ο υπόλοιπος κόσμος μας κοιτάει περίεργος.

Οι πρώτες μέρες κύλησαν γρήγορα ανάμεσα σε τακτοποίηση και καθάρισμα απ’ τη μια, και γνωριμία με το νησί και τους κατοίκους απ’ την άλλη.

“Μη τους βλέπεις πολλούς τώρα, είναι καλοκαίρι”, μου λένε. Το χειμώνα δεν είμαστε πάνω από 30-40 άτομα…θα αντέξεις;

Στο ένα και μοναδικό καφενείο του χωριού γνωρίζουμε σιγά σιγά όλο και περισσότερο κόσμο, άνθρωποι που μας καλωσορίζουν και μας κάνουν να νιώθουμε δικοί τους απ’ την πρώτοι στιγμή! Πρόθυμοι να σε βοηθήσουν σε οτιδήποτε, να απαντήσουν σε τυχόν απορίες, να σου ανοίξουν το σπίτι και τις καρδιές τους. Ο μικρός μου βρίσκει καινουριους φίλους και είναι κατενθουσιασμένος. Όλη μέρα θάλασσα και το βράδυ στην παιδική χαρά που είναι δίπλα από το καφενείο. Είμαστε χαρούμενοι!!

Αρχίζουμε να μαθαίνουμε σιγά σιγά τις ιδιαιτερότητες της ζωής εδώ. “Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για όλα” μου λένε. “Τρόφιμα παραγγέλνουμε από απέναντι, τον Άγιο Στέφανο και τρεις φορές την εβδομάδα μας τα φέρνει ο “Πήγασος”, το μικρό καραβάκι.” Μαθαίνω πως με τον ίδιο τρόπο παραγγέλνουμε και φάρμακα, ψωμί, ακόμα και βενζίνη για τα αυτοκίνητα μας. ATM υπάρχει επίσης μόνο απέναντι,πρέπει να φροντίσεις να έχεις πάντα μετρητά επάνω σου. 

Γιατρός; Υπάρχει Αγροτικό ιατρείο αλλά μόνο Πέμπτη και Παρασκευή. Για όλα τα υπόλοιπα πρέπει να πας Κέρκυρα.

Σχολείο? “Έχει να λειτουργήσει 21 χρόνια”, μου λεν.

Μια κυρία που τώρα ζει στην Αμερική με ενημερώνει για ένα άρθρο που διάβασε σχετικά με κάποιο πρόγραμμα στήριξης και αναβάθμισης των ακριτικών νησιών των οργανώσεων ΑΧΕΠΑ και IHA(International Hellenic Association). Ψάχνω, ρωτώ και βρίσκω το τηλέφωνό του γραμματέα Ελλάδας και πρόεδρο τμήματος Κέρκυρας της ΑΧΕΠΑ κυρίου Νίκου Δημητρόπουλου. Μιλάμε, μου εξηγεί πως έχουν όντως ένα πρόγραμμα που στηρίζει και βοηθάει οικογένειες σαν εμένα να μετοικήσουν σε ακριτικά νησιά. Βρισκόμαστε από κοντά και ο ίδιος μαζί με τον κύριο Ευάγγελο Ρήγο πρόεδρο του IHA, ξεκινούν δουλειά. Αίτηση για άνοιγμα του σχολείου, εύρεση διδασκάλου, συνάντηση με τη δήμαρχο Κέρκυρας Κα Υδραίου και όλα τα γρανάζια μπαίνουν σε κίνηση. Θα έχουμε σχολείο, θα έχουμε δάσκαλο, όλα θα γίνουν, με καθησυχάζουν και μου δείχνουν έμπρακτα τη στήριξή τους. 

Σήμερα πλέον, δύο μήνες μετά, το παιδί μου φοιτεί στην τρίτη δημοτικού με την καινούρια του δασκάλα που λατρεύει, προσωρινά σε μια διαμορφωμένη κοινοτική αίθουσα μια και το παλιό σχολείο θέλει επισκευές. Εγώ και η μητέρα μου που ήρθε μαζί μας, ασχολούμαστε με το σπίτι, τον κήπο και τα ζωάκια μας. Οι καλοκαιρινοί επισκέπτες έχουν πια φύγει και η καθημερινότητα μας έχει να κάνει με τους λιγοστούς και καλόκαρδους μόνιμους κατοίκους. Μέσα σε τόσο λίγο διάστημα νιώθω κάθε άλλο παρά ξένη,  νιώθω σα να ήμουν εδώ χρόνια, και οι οποιεσδήποτε δυσκολίες ξεπεράστηκαν και ξεπερνιουνται χάρη στη θέληση τη δική μας και τη βοήθεια των κατοίκων και των ανθρώπων που εθελοντικά μας στηρίζουν μέσω των δύο οργανώσεων που προανέφερα.

Δε μετανιώνω ούτε λεπτό για την απόφαση μου γιατί βλέπω το χαμόγελο και την ηρεμία κάθε μέρα στα μάτια του παιδιού μου, νιώθω τη γαλήνη στην ψυχή μου και καταλαβαίνω για άλλη μια φορά πως ο άνθρωπος δε χρειάζεται πολλά για να ζει μια όμορφη ζωή. Αν θα το συνιστούσα σε άλλες οικογένειες? Χωρίς δεύτερη σκέψη!! Μπορεί να έχει δυσκολίες και ιδιαιτερότητες η ζωή εδώ, αλλά αυτά που αποκομίζεις δεν αγοράζονται με όλα τα λεφτά του κόσμου !!

Για περισσότερες πληροφορίες γράψτε στο INTERNATIONAL HELLENIC ASSOCIATION IHAHellas@gmail.com

Τζένη Γιαννοπούλου (Digital Nomad)

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

κατασκευή Ιστοσελίδων/E-Shop